Tot mijn grote spijt heb ik moeten vernemen dat Jacques Rijkx is overleden. Jacques Rijkx, een echte KSV'er! Jacques heeft ontzettend veel voor KSV Horn betekend. Als speler, zaalvoetballer, trainer en zelfs hoofdtrainer. Maar zijn belangrijkste rol was aanjager, in alle posities die hij heeft vervuld.

Jacques was er, daar kon je op rekenen. Alhoewel hij er de laatste jaren voor koos in de schaduw te blijven om zijn slopende ziekte te verwerken. Toch zijn de meters die Jacques voor KSV heeft gelopen niet in afstand uit te drukken. Van dat soort mensen zijn er tegenwoordig niet meer al te veel!


Maar Jacques bracht ook humor!
Ik weet nog goed dat Jacques trainer was van de KSV veteranen. Mijn eigen broer, die net weer begonnen was met voetballen, moest na twee trainingen direct al met de wedstrijd mee. Het team slechts 11 spelers inclusief mijn broer. Na de warming-up werd tradioneel, in de kleedkamer, een peptalk gegeven door Jacques waarna de opstelling volgde. Hij begon met de keeper en noemde zo 10 spelers in diverse posities op. De 11e, mijn broer, zette hij .......... op de bank.
"Mer wae höbbe mèr 11 spelers", zie mijn broer. Maar Jacques bleef stoïcijns bij zijn opstelling. Niet lang na de afstrap mocht hij alsnog het veld in. Een historisch en tevens hilarisch moment.

Met respect voor zijn genoodzaakte, gepaste afstand van de laatste jaren, wil ik benadrukken dat Jacques voor altijd in het hart van KSV Horn zit opgesloten. Jacques, mede namens het voltallige bestuur en alle leden, wens ik je een mooie laatste reis. We wensen Nelly, Manon, Solomon, familie en vrienden heel veel strekte toe in deze zware periode.

Jacques, bij een weerzien met de ons al eerder ontvallen KSV coryfeeën, hoop ik van ganse harte dat jij weer de opstelling mag maken.

Rust zacht, Jacques!

Warme groet,
Sietse Lintjens namens KSV Horn 

Een woord van oud voorzitter Theo Peeters

Ik begin al heel slordig. De exacte data wanneer Ger lid werd van KSV, wanneer jeugdleider, wanneer bestuurslid en wanneer jeugdvoorzitter, wanneer lid van de accommodatie cie., speler in Horn 5 of welke categorie dan ook...weet ik niet. Ger wist dat soort zaken wel. En niet alleen zijn activiteiten bij KSV, ook zijn activiteiten in tal van andere verenigingen of vrijwilligersverbanden. Als je Ger de laatste jaren tegenkwam ging het daar vaak over: ‘Ik ben al x-aantal jaren lid van de kerk, de EHBO, de …. ‘

Voor hem was het erbij zijn, iets doen voor de gemeenschap, opkomen voor, loyaal zijn, nooit in de steek laten, steunen, helpen, opvangen, enz. erg belangrijk. Dat was een belangrijk deel van zijn invulling van een levenswerk. Ger kende ik al meer dan 55 jaar. Ik trof hem als mijn jeugdleider in de B-junioren. Hij had veel aandacht voor het sociale van het voetbalspel. Samen spelen, lol hebben maar ook een team vormen en opkomen voor elkaar. Hijzelf was deel van een generatie van belangrijke pijlers voor KSV Horn. Jan Geraedts, Jo van Roy, Jacq Rijks, Mart van Herten, Wim Reijnen en wellicht nog anderen die ik nu vergeet. Toenmalige jeugdleiders, verenigingsmensen in hart en nieren. Ze waren zelf nog jong, begin twintig. Groot geworden in patronaat en kindervakantiewerk. Ze waren leden van een bloeiende voetbalvereniging met veel elftallen, veel jeugdspelers en een stevige positie in de gemeenschap. KSV stond voor een voetbalbal, voor de verjaardagsactie, voor zondagmiddag invulling, voor vele activiteiten die in de gemeenschap Horn gezien werden en erkend. De jaarvergadering was een 'happening'.

Ger stond voor jeugd, hen begeleiden en bij de vereniging houden. Naast het voetbalspel organiseerde Ger samen met zijn tijdgenoten tal van andere activiteiten. En als je niet zo goed kon voetballen dan organiseerde hij het zo dat je toch mee kon doen. Nou ik kon niet voetballen en had dus veel aandacht nodig.

Toen ik Ger tegenkwam was hijzelf een speler in de senioren, maar vooral jeugdleider en even later jeugdvoorzitter. Ik werd ook jeugdleider op zijn verzoek en aandringen, want voetballen kon ik niet. Jeugdbegeleiding was een passie, zeker voor Ger. De jeugdleidersvergaderingen onder zijn leiding duurden eeuwig. Veel, veel later begreep ik pas waarom; hij wilde goed doen, iedereen tot zijn recht laten komen, dingen overwegen en bovenal: rechtvaardig zijn. Dat leidde tot allerlei discussies met het toenmalige hoofdbestuur, maar ook onderling tussen de jeugdleiders. Voor Ger was de jeugd in de vereniging erg belangrijk. Hij streed voor lage contributie, voor een accent op recreatie in plaats van prestatie, voor een laagdrempelige vereniging. Hij stopte veel vrije uren in het begeleiden van de jeugd. Ging met teams op de fiets naar Heibloem, Neeritter en zelfs verder.

Ger was in zijn denkbeelden omstreden, hij legde zout op slakken. Niet voor hemzelf – hij had een hekel aan mensen die iets deden in eigenbelang boven het verenigingsbelang-, maar hij deed iets voor diegene die volgens hem steun nodig hadden. Waar iets beter kon en vooral als iets rechtvaardiger en eerlijker kon. Dat leidde ook tot conflicten, discussie en verwijdering. Er waren natuurlijk ook leden die kwamen om te voetballen en die niet allerlei discussies wilden.

Toen ik later zelf jeugdvoorzitter en nog later voorzitter werd zag ik de kracht van Ger zijn optreden. Ik was, net als veel bestuurders, op mijn hoede voor zijn oordeel, voor zijn kritische vragen. Hij was op zoek naar verbetering en rechtvaardiging van besluiten. En dat lukte me zeker niet altijd. Ik zag in een ooghoek zijn positie in een jaarvergadering. De vraag was nooit of hij iets wilde opmerken, maar wat en wanneer. En ondanks het feit dat we elkaar kenden kon hij heel kritisch zijn. Hij spaarde me niet. Vragen begonnen vaak met het zinnetje: ‘hebben jullie ook gedacht aan… ‘ En zeker het is voorgekomen dat we moesten zeggen: ‘nee, dat hebben we niet of onvoldoende..’

Tot op hoge leeftijd was Ger in zijn team, zijn ‘accommodatie cie’. (poetsploeg mocht ik niet zeggen) op de hoogte van het reilen en zeilen in de vereniging en in het dorp. Zeer betrokken, altijd aanwezig, altijd op tijd, altijd kritisch en altijd begaan. Hij had een mening maar daarvoor droeg hij ook de consequenties. Hij hielp eenieder die zijn hulp nodig had. Als je de vereniging beter wilde maken, moest jezelf je handen vuil maken. Niet alleen maar praten, maar er ook zijn. Als EHBO’er bij activiteiten, als ‘poetser’, als deelnemer aan een jaarvergadering, als erelid en als…. verenigingsman!

Een verenigingsman is gestorven.

We wensen Ger rust toe, zijn gezin veel sterkte en de club veel vrijwilligers met dezelfde mentaliteit als Ger Smeets.

"Ger, dankjewel."

Theo Peeters

Een woord van de 'vrijdagploeg'

Het was behoorlijk schrikken toen ik van Jan Geraeds vernam dat Ger was overleden. Mijn eerste gedachte was dat mijn/onze vrijdagmiddag nooit meer hetzelfde zou zijn. Een van onze makkers bij het verzorgen van de voetbalaccommodatie is er niet meer bij.

Ger kwam al jaren elke vrijdag rond half een richting voetbalveld om samen met de rest van de poetsclub de kleedlokalen schoon te maken. Soms was het weinig werk en soms was het een bende. Ger poetste altijd het lokaal naast dat van de scheidsrechter. Hij deed dit heel nauwgezet, het zag er altijd tiptop uit als hij de deur achter zich dicht trok. Hij werkte zo stipt dat hij meestal als laatste klaar was. Wanneer hij soms ’s middags verhinderd was, kwam hij al in de morgenuren zijn werk doen. Dat tekent zijn verantwoordelijkheidsgevoel en zijn trouw aan KSV Horn. Ondanks zijn langzaam afnemende actieradius is hij dit blijven doen totdat, vanwege corona, de accommodatie gesloten werd.

Na het werk kwam de koffie op tafel en daar kwamen vaak de verhalen uit de oude doos. Ook de buitenploeg sloot dan aan. Vooral Ger, Mart Janssen, Mart van Herten en Jan Geraeds waren/zijn een onuitputtelijke bron van leuke anekdotes.
Maar we zullen elkaar niet meer treffen op vrijdagmiddag, we zullen niet meer “Hoi” tegen elkaar kunnen zeggen en daarom zeggen wij langs deze weg:

“Hoiie Ger!”

Mart Janssen, Mart van Herten, Jan Geraeds, Arno van Cruchten, Thijs Franssen, Stan Diederen, Piet Giebels en John Koolen.